“Έρωτα που ‘σαι ακαταμάχητος Έρωτα που τα πλούτη εξανεμίζεις που ξενυχτάς στα απαλά μάγουλα της κοπέλας, που βρίσκεσαι ακόμα και στα πέλαγα ή και στις κατοικίες των ξωμάχων. Να σ’ αποφύγει εσένα δεν μπορεί Ούτε θνητός ούτε αθάνατος Κι αυτόν που τον κατέχεις τον τρελαίνεις. Εσύ και των δικαίων τα μυαλά Τα παρασέρνεις στ’ άδικο. Για σένα ακόμα και ομοαίματοι μαλώνουν.”